EP. 17 : เราเริ่ม สื่อสาร ตอนไหน

“ในเวลาที่ต้องขึ้นพูดหรือนำเสนอผลงาน พวกเราเริ่มสื่อสาร ตอนไหนครับ?”

ผมมักถามผู้เรียนของผมเสมอและผู้เรียนมักจะตอบว่า
เมื่อเริ่มพูด หรือ เมื่อขึ้นไปยืนอยู่บนเวที

อืมมมมม “เกือบถูก” ครับ

ซึ่งคำตอบที่ถูกต้อง ก็คือ
คุณเริ่มสื่อสาร ตั้งแต่ผู้ฟังทราบว่า “คุณเป็นผู้พูด”
นั่นหมายความว่า
ตั้งแต่คุณลุกออกจากที่นั่ง และเดินขึ้นไปบนเวที
ทุกการเคลื่อนไหวของคุณ
แน่นอนว่ารวมถึงการแต่งกายของคุณ
จะถูกผู้ฟังรับรู้และประเมินเรียบร้อยแล้ว
ว่าเค้าจะฟังหรือไม่ฟังคุณ ก่อนที่คุณจะเริ่มพูดเสียด้วยซ้ำ

ดังนั้นการแต่งตัวของคุณ
ควรแต่งตัวให้ถูกกาลเทศะ และเหมาะสมกับกลุ่มผู้ฟัง
โดยคุณอาจจะแต่งตัวให้เยอะ หรือมากกว่ากลุ่มผู้ฟังหนึ่งระดับ

ตัวอย่างเช่นกลุ่มผู้ฟังใส่ เสื้อShirt ไม่ผูกTie
คุณสามารถใส่เสื้อShirt ผูกTie ขึ้นไปพูดบนเวทีได้
หรืออาจจะใส่เสื้อShirt ไม่ผูกTie
แต่มีแจ็คเก็ตสวมทับขึ้นไปพูดบนเวทีก็ย่อมได้

ตัดมาที่การลุกขึ้นยืน
คุณควรลุกขึ้นยืนอย่างสง่างาม
ไม่ใช่ลุกแล้วมีเสียงก๊องแก๊ง โครมคราม
เพราะอาจจะทำให้ผู้ฟังรู้สึกว่า คุณเป็นคนซุ่มซ่าม

ถัดมาคือการเดินไปที่เวที
คุณควรเดินไปที่เวทีอย่างมุ่งมั่น มั่นใจ และมีพลัง
เพราะถ้าเกิดคุณเดินเนือยๆ เหนื่อยๆ อย่างเชื่องช้า และขาดพลัง เหมือน ตัวสล๊อทละเมอ ขึ้นไปบนเวที
ผู้ฟังอาจจะตีความได้ว่า คุณไม่อยากพูด
หรือตีความว่า คุณเป็นคนที่ไม่น่าสนใจตั้งแต่แรก

เมื่อยืนหยุดอยู่บนเวที
คุณควร สบสายตากับผู้ฟัง ยิ้มแย้มแจ่มใสให้ผู้ฟัง จากนั้นจึงค่อยเริ่มพูด
เพราะผู้พูดหลายหลายคนพอขึ้นบนเวที
ก็รีบพูดทันทีเพราะ กลัวว่าจะลืมบท หรือตื่นเต้น

หากคุณทำเช่นนี้ได้คุณจะพบว่า
การก้าวขึ้นไปยืนพูดของคุณบนเวทีเป็น
ก้าวย่างที่สง่างามครับ

เชื่อผมนะครับ
“ความประทับใจแรก มีแค่เพียงครั้งเดียว”

EP. 18 : มาอย่างไร ก็กลับไปอย่างนั้น

จากประสบการณ์ของผม นักพูดหรือนักนำเสนอมือใหม่ หลายท่าน
จบการนำเสนอไม่สวย หรือตกม้าตายหลังจากพูดจบ
เอ….แล้วหลังจากพูดจบ จะทำอะไรล่ะถึงเรียกว่า “จบสวย”

จริงๆ แล้วในบทพูดของเรา บทสรุปของการพูดหรือบทปิด
น่าจะเป็นส่วนสุดท้ายของการพูดที่เราควรจะต้องใส่ใจ
แนวคิดนี้เป็นแนวคิดที่เกือบถูก และเป็นสิ่งที่คนทั่วไปคิดเสมอว่า

“ฟู่วววววว…พูดจบแล้ว พรีเซนต์จบแล้ว ฉันสามารถที่จะเดินลงจากเวทีได้แล้วววว”
แล้วก็ตาลีตาเหลือกลงมาจากเวที

เมื่อใดก็ตามที่เรามีความคิดเช่นนี้
เราจะทิ้งคาแรกเตอร์ เราจะโยนหมวก ของนักพูดหรือนำเสนอ ทิ้งไปบนเวที ซึ่งเท่ากับว่า
เราโยนความน่าเชื่อถือที่สะสมมาตลอดการพูดทิ้งไป

ท่าทางที่ดูสง่างาม
ก็จะกลายเป็นท่าทางที่ชิลๆ ผ่อนคลายมากไป หรือร่าเริงจนเกินเหตุ

ถ้าหนักหน่อยก็จะแสดงสีหน้าเศร้าๆ
ด้วยความไม่สบายใจเกี่ยวกับสิ่งที่ได้นำเสนอ
และเดินลงจากเวทีไปด้วยพลังงานที่ติดลบ
แตกต่างจากการขึ้นบนเวทีพูด

สั้นๆ ง่ายๆ ครับ
“คุณขึ้นมาอย่างไรคุณก็ควรลงไปจากเวทีอย่างนั้น

เดินกลับในสภาพเช่นเดียวกันกับที่คุณเดินขึ้นมาบนเวทีครับ
• เดินมาด้วยความกระฉับกระเฉง
• ขึ้นมายืนบนเวทีอย่างสง่างาม
• ยิ้มและสบตาผู้ฟัง จากนั้นจึงเริ่มพูด

ดังนั้นในเวลาที่คุณจบการนำเสนอ ก็ขอให้คุณ
• ยิ้มและสบตาผู้พูดอีกหนึ่งครั้ง
• โค้งให้ผู้ฟัง หรือ สวัสดี และบอกลาผู้ฟัง
• จากนั้นเดินลงเวทีอย่างสง่างาม

***** ขออนุญาตย้ำเตือนว่า ******
บทบาทและหน้าที่ของผู้นำเสนอจะสิ้นสุดลง
ก็ต่อเมื่อผู้นำเสนอหรือผู้พูดท่านนั้นกลับไปนั่งที่

ดังนั้นเชื่อผมเถอะครับ
“มาอย่างไร ก็กลับไปอย่างนั้น”

EP. 19 : Heart➜Head➜Hands

EP. 20 : พูดในสิ่งที่รัก รักในสิ่งที่พูด